Shkruan:psikologu Shqipor Gashi
Në Kosovën tonë po ndodhin tragjedi që nuk mund të quhen më raste të izoluara. Dhuna brenda familjes, vrasjet nga dora e partnerit, vetëvrasjet e të rinjve – janë thirrje të dëshpëruara për ndihmë, për dëgjim, për shërim.
Kjo është një krizë e shëndetit mendor. Dhe nuk mund të presim më.
Të rinjtë tanë po përballen me ankth, izolim, depresion.
Gratë po jetojnë me frikë, pa ndihmë dhe pa siguri.
Burrat po mbyten në dhimbje që nuk dinë si ta shprehin.
Prindërit po bartin barrë që nuk flasin dot për të.
Shoqëria po hesht. Po dënon. Po shtyn më thellë në errësirë.
Ky maj është zgjim. Është thirrje. Është betim që nuk do të qëndrojmë më indiferentë.
Shëndeti mendor është po aq i rëndësishëm sa ai fizik. Ai nuk zgjidhet me durim të verbër, me turp apo me heshtje. Ai kërkon kujdes, trajtim dhe dashuri.
Ndihma ekziston. Shpresa ekziston. Shërimi është i mundur.
ÇFARË MUND TË BËJMË?
Të flasim me zë të lartë dhe pa turp për shëndetin mendor
Të mbështesim ata që kërkojnë ndihmë, jo t’i gjykojmë
Të kërkojmë më shumë psikologë në shkolla, në komunitet
Të edukojmë fëmijët tanë për ndjenjat, emocionet dhe mbështetjen
Të reagojmë kur dikush është në rrezik – jo të presim lajmet e rënda
Thirrja jonë për këtë maj është e thjeshtë, por e fuqishme:
Flisni. Dëgjoni. Mbështesni. Veproni. Sepse heshtja po vret.
Nëse je duke vuajtur, nuk je vetëm.
Nëse njeh dikë që është në errësirë, mos e lër vetëm.
Bëhu dritë. Bëhu zë. Bëhu shpresë.
